Categoría: Máis que Palabras

Mesmo persoas verdadeiramente instruídas andan marabilladas polos gobernos de esquerdas. Certamente é marabilla un goberno de esquerdas porque gobernos de esquerdas houbo ben poucos na historia. Sobre todo da esquerda teórica. A esquerda política ten como marco xeral a idea de que gobernar é de dereitas, como mandar, e cando se poñen a facer o …

Sempre estamos no medio do monte. Levamos con nós a idea de que o monte é un lugar ermo e aceptamos a teoría con toda a seriedade da consecuencia, como aceptamos que monte é o contrario a casa. O monte, dinnos, é outra cousa e por iso alguén vai plantando eucaliptos en ringleira como un …

Sobrevive en Polonia un dito que fala da “miseria dos galegos”. Explica a máis arrastrada das fames e ten orixe nos comedores de patacas que no século XIX non conseguiron sobrevivir cun menú tan escaso en proteínas. Ten mérito a persistencia do refrán e da súa imaxe porque, desde esa famaza, Polonia padeceu dúas guerras …

Se abandonamos o dramatismo veremos que somos todos máis ou menos iguais, que somos  máis iguais que diferentes. Aínda que algúns presuman moito sen motivo. Hai quen arrastra as  pernas e hai quen leva ás costas as horas extras. Hai quen leva o peso da súa franqueza e hai  quen leva a máscara con todo …

Tiña outro título, pero dan bastante preguiza as obviedades. Deberiamos ser racionais e, sendo racionais, teriamos que pensar que a pandemia pasará pero a parodia non. Deberiamos ser racionais, pero quizais somos incapaces de superar o noso instinto animal e só podemos racionalizar ata ese punto no que desaparece a voz que nos aconsella dentro …

Os peixes non saben da néboa. Nin sequera saben moito deles mesmos. Os peixes están bloqueados na súa circunstancia, teñen un hardware limitado e un software anticuado. Non ven a néboa e, de vela nalgunha ocasión, non terían memoria para recoñecela. Os peixes teñen algo de votante galego. Existe unha néboa de vida como existe a néboa de guerra …

En Galicia, a loita é contra o clima. Sempre foi contra os elementos ingobernables que, de tanto selo, acaban por gobernarnos. En Galicia, o imperativo kantiano é a autoprotección e, coma nas guerras, todo vale. En Galicia, o estado do benestar é non mollarse. En Galicia, a loita é contra o clima, pero non por …

Era todo moi incómodo. E frío. E quedaba todo colocado no lugar que podía estar. Sen a opinión diletante de: queda mellor contra a outra parede. Era todo como podía ser e non hai verniz vintage que consiga disimular que moitas daquelas decisións non eran propias. Eran o resultado dunha suma de descartes. Máis que …

Mentres dura a canción van subindo as preguntas como outra forma de afirmación. Despois dunha crise sanitaria virá outra crise económica e os maniqueísmos misericordiosos do capital desaparecerán do horizonte das explicacións. E a relativa piedade para xente que morre de ter un virus xa non contará para a xente que morra por non ter …

Buonarroti e Shakespeare rondaron explicar este instante no que o relativo contacta co absoluto. Aludiron a ese intre no que a forza superior deixa escapar algo da súa enerxía en favor de quen é devoto. Os dous deambularon o asunto do traspaso  da potencia, aínda tendo en conta que ningún tivo experiencias forzadas co sistema …

Penso que era Kundera quen facía apoloxía do xesto. Falo de memoria pouco selectiva porque non o lin tanto. Penso que falaba dos acenos como un marco espacial que permanece e que nós, non sendo mansos, deberiamos mover a base de sachos. Penso que era Kundera quen facía unha interpretación sideral deses acenos que son …

Decidiron humanizar a contorna. Para tirar da vista tanta chapa industrial que xa debería ser substituída por materiais nobres. Para entreterse ou para que Godot fose menos infeliz se lle tocase esperar aí. E para reciclar. Si, para reciclar. Porque o cadro segue cumprindo a súa función e o espazo, obviamente, necesitaba melloras. A diferenza …

Sabes o chiste?  Hai moita xente fusilable entre os que esixen a legalización do fusilamento. Así cho digo, con esta pose de contar un chiste, que todo o mundo quere facer pasar por verdade calquera asunto que non chega a primeira frase dun chiste. Medias verdades, como moito, e aínda queren que os entendamos. Pero só …

Hai moitos días que somos un candor atado a unha reliquia do progreso. E non distinguimos se a corda que levamos no pescozo é condena ou liberación. Cando novos escoitamos as promesas dos pisos de tres cuartos, pero en lugar de recibir as chaves en man déronnos unha espátula para quitarlle a ferruxe á formigoneira. …

Toda a tensión laboral que tan claramente se percibe na fotografía non procede dun histórico conflito coa patronal, do incumprimento da normativa de riscos laborais ou de que ese teléfono, fillo dunha década de elementos fixos, soe ininterrumpidamente como un martelo que peta desde o pasado. A tensión laboral que paira sobre a reconversión dun …

Esa liña de aí é un horizonte. Calquera pensa nos horizontes como unha liña decisiva, pero como toda invención humana é irregular e comida polas dúbidas. Pero é un horizonte e caben cousas que queremos e cousas que non. Para algúns ese horizonte é motivo de orgullo porque suma na mesma dimensión un pasado e …

Podería ser o tempo no que o Inspector Gadget gobernaba nos debuxos animados con aquela burramia salvada por unha sobriña intelixente. Ou o tempo no que os camións non levaban freo eléctrico ou pasaban moi malamente a ITV porque non había. A foto é tan real como pode ser unha foto. Nin montaxes da CIA …

Entre as imaxes subliminares, as medias verdades e as súas correspondentes medias mentiras, a corrección política, a educación, entre o que pode ser dito e o que non debe ser pronunciado, a sinceridade abrumadora e a diplomacia, entre as hipérboles e as metáforas está sendo máis difícil cada día ser franco. Non era necesaria a …

Pode ser o capricho da propiedade ou a debilidade do Estado fronte ao individuo. Pode ser o carácter sinuoso que chega ao mapa desde a identidade colectiva. Hai algo torcido na inmediatez do horizonte no que a Academia pode encontrar unha reafirmación da fermosura decimonónica. Unha vitoria do bucolismo fronte á tiranía da praxe. Tamén …

Isto que todo o mundo chama pistola podería chamarse marxinación, paro, desafiuzamento, corte de subministración eléctrica, fame. Podería chamarse despedimento, rebaixa salarial, alugueiros imposibles, hipotecas impagables, censura. Podería ter por nome insulto, desprezo, ignorancia. Podería chamarse miseria ou barbarie ou a suma de todo o anterior nunha mesma palabra que nunca perde o sentido: guerra. …

E de pronto, nun contexto que se inventa como perfecto, alguén altera a narración e a imaxe descomponse o suficiente como para chamar a atención. O desvío da atención é ciencia de magos e dalgúns políticos con dominio escénico e da comunicación. Pero, como dicía Manuel Luís Acuña, hai fírgoas e case todo queda en …

Quen mire o cine non moi recente identificará un xesto moi semellante ao da foto no final da primeira parte do Padriño. Cando Michael acada o poder absoluto despois de eliminar, un por un, os enemigos da súa familia. Na man dereita o Corleone máis novo tería levado un reloxo en lugar de dúas pulseiras como …

Que un home fale polas mulleres como se soubese o  que dicir  significa que é parvo ou presuntuoso. Non se descartan as dúas cousas no mesmo paquete. Por iso só vou falar da imaxe. A foto de mulleres abeiradas á cobertura metálica de Caixa Ourense circulou polo mundo dixital sen a sinatura do seu autor …

Houbo unha pintada en Ourense: O fillo do peixe sabe nadar. Era monárquica porque explicaba o funcionamento da monarquía e era antimonárquica porque calquera explicación do funcionamento da monarquía é razoablemente antimonárquica. Non debemos desprezar o que din as paredes nin como acaban as imaxes porque nos dous casos hai un verso do futuro,  un adianto da xustiza poética, …

Este home con cana e peixe viviu toda a vida rodeado dun halo. Pero non era de santidade política. Para uns foi Fraga Iribarne, para outros foi Fraga e para moitos outros don Manuel. Unha suma de uniformes diferentes que, na práctica, só disimulaban unha ambición pouco cotiá e capacidade de manobra para estar situado no centro dalgún …

Como somos culturetas temos invertido o proceso de entender e pensamos que primeiro é a mensaxe e logo as cousas. E dámoslle voltas e deixamos que o que sentimos no estómago varíe o discurso ata que os intereses propios parezan razóns colectivas. O Twitter axuda bastante.  Como somos culturetas é innecesario citar a Friedrich e, precisamente polo mesmo, é necesario acabar con esa idea …

Quizais as ovellas non distingan a calidade da sombra e andan consumíndoa onde hai, sen balar, sen entrar en disquisicións, sen pararse a pensar se esa sombra se corresponde coa súa clase social. Foi o cristianismo quen meteu as ovellas no imaxinario comparativo da humanidade. Año de deus e todas esas metáforas de calidade relativa. É verdade que, na Xudea da altura, as ovellas …

Quizais se odien. Quizais sintan unha pola outra iso que a prensa de Madrí chama odios africanos pero que, á vista da estatística dos costumes, son bastante galegos. Pode ser indiferenza activa. Ou soidade. Crúzanse porque unhas veñen e outras van. Unha vén do súper e outra vai á misa. Dieta atlántica. Pode ser que teñan un movemento de marco pendente ou …

Aínda estou confuso con esa idea escapista de que a infancia é a patria do home. Como se fose unha saudade primixenia, irrecuperable e, polo tanto, inxusta. Como se a patria fose o pasado e non a vontade.   Pero cando a patria se exhibe como os tráilers das películas é que vai haber golpes. E cando se anuncian …