Pepe Platero tivo fama de “repunante”, que pode ser unha fama cariñosa ou distanciada segundo quen pronuncie a tal palabra. En ningún caso é difamante e, quizais, poida ser entendida como a versión dialéctica de ser rabudo. Platero cardou moita lá e papou unha parte da fama de ter traballado moitos anos no xornalismo de …
Mentres decido en que normativa debería escribir, decátome de que o século XX deixou moitas guerras e poucas paces. Algunhas das paces que deixou teñen que ver cos Beatles e con esa inusual historia de facer o amor en contra da guerra. Se as cousas nas que cría George Harrison (Liverpool, 1943-Los Angeles 29-11-2001) son …
Nas primeiras edicións do Culturgal non había moqueta. Baixo os pés dos visitantes estaba o cemento do pazo e esta perspectiva de horizontalidade e falta de postureo, esa perspectiva tan galega de que o cemento é o arranxo de tantos problemas do país, tiña consecuencias inesperadas: rebaixaba a temperatura do ambiente. O cemento é así: quita a auga dos camiños, pero non é moi confortable nos interiores.
É verdade: Apple Corps espreme o catálogo de The Beatles ata un nivel que, por veces, parece excesivo. Novas mesturas cada catro anos e estas edicións obrigadas a descubrir algo novidoso na discografía máis coñecida do planeta. Pero hai unha máxima que veu funcionando até o de agora: na música popular The Beatles son o canon e quedaron sos no seu nivel. A pregunta ben pode ser cantos grupos na historia soportarían este grao de atención? Agora toca Revolver que probablemente é o disco máis sorprendente do cuarteto.
Mentres dura a canción van subindo as preguntas como outra forma de afirmación. Despois dunha crise sanitaria virá outra crise económica e os maniqueísmos misericordiosos do capital desaparecerán do horizonte das explicacións. E a relativa piedade para xente que morre de ter un virus xa non contará para a xente que morra por non ter …
Hai agora seis anos que marchou Narf. (15 de novembro de 2016). Unha lembranza mínima e unha canción. Narf estaba libre de pecado. Musicalmente. O resto non é cousa miña. Narf estaba libre de pecado porque de cando en vez marchaba e case non nos dabamos conta. E logo volvía e case tiñamos que preguntarlle …
En Muros xa non hai paraíso. Agora hai un supermercado. Fomos cambiando as salas de festa por tendas e o mesmo temos que entender que cambiamos un modelo de ocio de tocarse por un de gastar. Ese é o punto de partida para a última obra de Chévere, Eroski Paraíso. Que, como todo nestes días, sucede …
Se estás lendo é que tes descargado #PisoFranco. Se non o fixeche, rexistra a túa conta para que se conserve en caso de cambio de aparello e para que se manteñan as marcas de textos xa lidos. Só tes que ir a perfil, poñer o correo electrónico e un contrasinal. É de balde.
Chévere rememoriza e nós atendemos. Rememoriza e a parodia foi cara a eles, porque non hai mellor xeito de explicar o mundo que como unha parodia que só admite humor desesperado. O humor é deles, pero a desesperación xa sabedes a quen lle corresponde. Quizais o tempo non exista. Pode que sexa unha dimensión manipulable. …
Hai cinco anos Chévere cumpría trinta. Agora van polos trinta e cinco e entre exposicións, desembarcos, libros, películas e que o mal non acouga non dan feito a documentar a realidade que tanto se disimula. Fagamos memoria da memoria.
Buonarroti e Shakespeare rondaron explicar este instante no que o relativo contacta co absoluto. Aludiron a ese intre no que a forza superior deixa escapar algo da súa enerxía en favor de quen é devoto. Os dous deambularon o asunto do traspaso da potencia, aínda tendo en conta que ningún tivo experiencias forzadas co sistema …
Cando rapaz, o seu pai moito se burlaba dos que tiñan por oficio andar casa por casa vendendo cousas. Non lle parecía un traballo respectable. Avón chama. Pero estamos en campaña e toca porta por porta. O alcalde decide o reparto de terras, escolle os que sabe que son dos del e para o resto, …
Penso que era Kundera quen facía apoloxía do xesto. Falo de memoria pouco selectiva porque non o lin tanto. Penso que falaba dos acenos como un marco espacial que permanece e que nós, non sendo mansos, deberiamos mover a base de sachos. Penso que era Kundera quen facía unha interpretación sideral deses acenos que son …
Un día gardei un libro de Cortázar no peto inferior dunha americana. A americana non viñera de lugar ningún de América. Atravesara o océano Índico nun barco con nome estranxeiro, coas solapas como ollos vietnamitas. O libro acomodou alegremente o seu anguloso carácter entre un bolígrafo, dúas facturas impagadas que un señor con bigote cravara …
Continuamos para bingo. Segunda oportunidade para o perralleirismo. O humor parece sempre o mesmo, pero a culpa é nosa por non cambiar. Sempre estamos ao lonxe. Máis iguais que parecidos Sempre ao lonxeSala Nasa21 de setembro de 2006 A nova montaxe de Mofa e Befa é unha obra de tese. A tese é que somos …
O Fiot de Carballo declarou o ano Mofa e Befa aproveitando que xa pasaron trinta desque comezou o perralleirismo a dar leccións ambulantes. Anda a cultura galega recapitulando e, segundo en que bairros, algo nostálxica ou quizais melancólica de todo o que puido ser e foi o que foi. Para non contribuir a ese estado …
Poño o xantar na mesa ao tempo que prendo o televisor e o mundo ofréceme o seu catálogo cotián de crueldade, malicia, frivolidade e deporte sobre a empanada de atún e un pouco de polo requentado. Vai todo por xunto e aínda teño que ir tomando a molestia de categorizar cada parte antes de decidir …
As estatísticas son claras con Níxer: é o último país do mundo en riqueza. Expresado así é un sarcasmo. En realidade é o primeiro en pobreza. Segundo as organizacións internacionais, Níxer é o país máis pobre do planeta. Máis pobre incluso que o barrio máis deprimido de Harlem. Pero menos violento. Segundo os datos económicos …
Hai tantas cousas das que asustarse que o que asusta é que a xente non estea asustada. Hai tantas cousas das que asustarse que quizais prefiramos mirar a outro lado e reparar na infidelidade dunha parella á que se lle faltaba algo non eran cartos, nin atencións, nin micrófonos e quizais tampouco un tipo de intelixencia relacionada coas comenencias de clase. Os ricos tamén sofren. O que non teño claro é por que hai que terlles lástima. Poñer un filtro a todo. Como para non decatarse.
A mesa está disposta. Ten de todo, incluso manteiga. É un almorzo continental. Poderiamos entender que este é territorio diplomático, como unha excepción. Recibimos trato de turistas e a un turista non se lle perturba a ignorancia. Ese trato preferente é case inexorable. A primeira condición do viaxeiro é o seu carácter temporal. En África …
O asunto está así: mentres debatemos o próximo inverno dos descontentos, mentres centramos a atención na cesta de produtos básicos tentando corrixir problemas en destino cando deberían corrixirse en orixe, alguén abre a Wikipedia (que segue pedindo aportacións para o saber común) e encontra que hai nove países no mundo con armamento nuclear. Que no mundo hai nove maletíns con nove botóns como nove portas a un final con apocalipse. A diferenza agora é que un deses nove acaba de advertir que para que as armas sirvan para algo hai que estar disposto a usalas.
Decidiron humanizar a contorna. Para tirar da vista tanta chapa industrial que xa debería ser substituída por materiais nobres. Para entreterse ou para que Godot fose menos infeliz se lle tocase esperar aí. E para reciclar. Si, para reciclar. Porque o cadro segue cumprindo a súa función e o espazo, obviamente, necesitaba melloras. A diferenza …
Sempre quería ter unhas palabras co mundo. Pero o mundo tiña certa manía de esquivalo. Entón subíase a uns cachos de madeira cravada, unhas veces con nariz de pallaso e outras non, e o mesmo falaba co apóstolo que co universo. Non recordo que prometera nunca ser amable, pero si era bastante de tratar a …
A estas alturas do século XXI non sei se o que procede é preguntarnos como é a obra de Roberto Vidal Bolaño, como foi a súa evolución, cales foron os rastros que deixou, canto de artístico ou canto de práctico houbo nas súas decisións ou cantas das súas circunstancias vitais foron determinantes en facer unhas escollas ou outras. Quizais o procedente en setembro de 2022 sexa facernos a mesma pregunta que nos faría el: que fixemos nós. Que fixemos nós nos últimos vinte anos en xeral e que fixemos nós nestes vinte anos coa obra de Roberto Vidal Bolaño en particular. Estou seguro de que hai un verbo que resumiría unha gran parte das respostas e, aínda sendo verdade, non deixaría de ser escapista: resistir. Resistir, resistimos todos e estamos aquí, aínda que este aquí non tería nada conforme a RBV.
Roberto Vidal Bolaño non é un escritor chileno. En setembro de 2022 cúmprense 20 anos da súa morte que, de xeito evidente, foi temprana. Tiña 52 anos e unha amplísima e variada carreira como autor teatral, director, actor de teatro e cine, como crítico de cine adiantado, como axitador de maiorías e un peso definitivo no feito de que o teatro galego pasase de ser unha dedicación máis ou menos excéntrica a un exercicio profesional, esixente e esixible. As dimensións de Vidal Bolaño (Santiago de Compostela 1950-2002), que nunca publicou en Anagrama, eran grandes no físico e no literario. Pero os autores teatrais están máis pendentes do día a día dos seus personaxes (e de dar de comer aos intérpretes) que do arquivo das súas obras literarias. Deste xeito dáse o suxestivo paradoxo de que sendo Vidal Bolaño un dos escritores con máis obra e cunha obra argumentalmente máis variada, máis contemporánea, máis participativa, con todo, e malia o moito que escribiu, ténselle en menos en conta que se fose un narrador con menos de catro novelas.
Roberto Vidal Bolaño quixo que Galicia tivese un teatro propio que manexase argumentos propios. Definiu unha maneira de escribir para a escena e a súa decisión foi decisiva para a posta en marcha do teatro profesional galego. Había un teatro por inventar e alguén tiña que poñerse a facelo. Foi Roberto Vidal Bolaño quen se puxo a artellar un teatro galego autosuficiente, capaz de explicarse a si mesmo mentres explicaba o país ao que pertencía. Un teatro interesado en conseguir maiorías e conectar as linguaxes que estaban por vir coas que sobreviviran aos anos da represión. RVB foi un home práctico e un dramaturgo multitarefa. Foi precoz e serio, discutidor e irónico. Converteu unha dedicación nun oficio, pero non foi maxia nin potencia sindical: foi teimosía e habilidade.
Para Roberto Vidal Bolaño, Saxo tenor foi un cambio de rumbo estético e argumental. Con esta peza, Vidal Bolaño entrou nos arrabaldes, no vida suburbana e o que, seguramente é máis importante, noutra forma de ver os individuos, moito máis relacionados coa súa circunstancia e moito menos capaces de se facer cargo do seu destino. A pesar de ser o dramaturgo que con máis regularidade estrea en Galicia, case sempre coa súa compañía, Bolaño considera que o teatro galego restrinxe cada ano o labor dos autores, dos novos e dos vellos, e que nesa decisión hai unha mestura de circunstancias, dende o conservadurismo á ignorancia. Saxo tenor foi un punto de inflexión no teatro galego. En moitos sentidos, foi unha inauguración que non tivo continuidade. O texto desa montaxe, sen embargo, sobreviviu como un referente dramatúrxico.
Antes, quen tiña cabalos era rico. Quen tiña vacas era rico. E tamén era rico quen tiña árbores ou prados ou máquinas ou casas de pedra. Pero un día os ricos, cansos de tantas trafegas coas cousas, decidiron que non querían manchar as mans nas releas de obxectos, pensaron en dar con algo para intercambiar …
Rebeca pintou as nubes corre correndo porque acababa o verán e o sol aínda estaba espido. Mirounas pasar como ovellas distraídas pacendo herba aquí ou acolá. A máis cativa de todas, vermella polo esforzo de seguir o rabaño, parou a mirar para a nena e pareceulle tan pequena coma ela. Rebeca deu logo cun coro …
A situación de Níxer é malísima. Dito así é inxenuo e obvio. O malo das obviedades é ter que repetilas e que o mundo as escoite como tal e ao tempo negue a maior: a situación de África é malísima, vale, xa o sabemos. Na última parte da frase péchase un dos grandes cinismos de occidente. A …
Sabes o chiste? Hai moita xente fusilable entre os que esixen a legalización do fusilamento. Así cho digo, con esta pose de contar un chiste, que todo o mundo quere facer pasar por verdade calquera asunto que non chega a primeira frase dun chiste. Medias verdades, como moito, e aínda queren que os entendamos. Pero só …
Debe ser un costume do exército ianqui facer un baile de gala antes de marchar á guerra. Xa o recordaba da época de Fort Apache. Facíao, supuña, para que recibir a nova de marchar tivese suficiente solemnidade ou, tamén, para que algún oficial puidese lucir circunstancia digna ao pronunciar que o rexemento sairía ao amencer. …
Un colapso non é un accidente. É un proceso con mal fin. Un proceso que acaba mal pese a que polo camiño todo o mundo saiba que vai acabar mal. En moitos sentidos, un colapso é o resultado de non querer entender correctamente os síntomas. Os electorais, os económicos, os políticos. L’Effondrement (O Colapso) é unha serie sobre …
E ti onde vives: na realidade ou na ficción? Esteas onde esteas pasan cousas similares: unha case permanente manipulación do discurso para que a condición universal de espectador que é ser cidadán poida sentirse tranquilo e sorprendido. Incluso sorprendido da súa propia tranquilidade.
-O Facebook, que vén sendo?-Unha web para cotillas.-E por que non lle preguntas ao alcalde?-Porque vai responder o mesmo ca ti. Pero ti es o de cultura, deberías saber.-Pois claro que sei. Estamos traballando niso. Esta semana vai estar un Facebook espectacular.-Mellor que o de Rajoy?-Non fai falta que o poñas, pero por suposto que …
Hai moitos días que somos un candor atado a unha reliquia do progreso. E non distinguimos se a corda que levamos no pescozo é condena ou liberación. Cando novos escoitamos as promesas dos pisos de tres cuartos, pero en lugar de recibir as chaves en man déronnos unha espátula para quitarlle a ferruxe á formigoneira. …
Peter Brook (1925-2022) visitou Santiago de Compostela en 1998 como protagonista da primeira edición do Festival Millenium. Dúas obras súas formaron parte da programación, Je suis un phénomène e Oh les beaux jours. Brook explicou unha e outra vez o que consideraba teatro e o festival levou aos espectadores a un pechado cine Capitol que para o director parecía ter a vantaxe de estar moi próximo da ruína. A semana pasada (2 de xullo de 2022) morreu Brook e desde 1998 volveron unha entrevista, dúas críticas e unha conclusión. A entrevista e as críticas dos seus dous espectáculos en Santiago seguen aquí. A conclusión é que pese ao prestixio, o recoñecemento, a intelixencia e mesmo o éxito de Brook, o teatro non lle fixo caso.
Presentou batalla toda a noite e non a deu por perdida. Desque entrara, encontrándose tan a disgusto. Percorrendo o campo arriba e abaixo a pesar de xogar fóra da casa. Pasaba pola beira dos grupos buscando caras, tentando encontrar unha ollada que devolvese certa amabilidade. Era unha operación de tanteo delicada, rápida, inapelable. Pasaba camiñando …
Non perdín demasiado tempo lendo a George R.R. Martin nin sequera para comprobar a idea de que o pastiche é o xénero por excelencia da contemporaneidade. Desta contemporaneidade en concreto.
Toda a tensión laboral que tan claramente se percibe na fotografía non procede dun histórico conflito coa patronal, do incumprimento da normativa de riscos laborais ou de que ese teléfono, fillo dunha década de elementos fixos, soe ininterrumpidamente como un martelo que peta desde o pasado. A tensión laboral que paira sobre a reconversión dun …
Xabier P. Docampo desapareceunos a semana pasada. A memoria devólvenos a súa actitude de contador de todas as historias e dese humor que servía para baixar os santos e subir a xente. (Hai catro anos do texto e algúns máis das historias, pero ser, son as mesmas).
A caixa era de cartón e, ao abrila, as solapas facían un movemento para deixar paso a un recipiente de cerámica dun gris moi, moi suave. Case branco. Sobre o cartón estaban impresos todos os símbolos da reciclaxe, a ecosostibilidade, a segunda vida das cousas. Para quen tivese memoria a caixa gardaba algún parentesco coa …
O texto é do 20 de xaneiro de 2009. Agora é arqueoloxía, pero esta semana pasada falouse algo sobre isto sen ir ao centro do asunto. As pirámides explícanse mellor desde fóra.
Xa sabes como vai. Verao en Ourense. A única onda que sobrevive é de calor. Tes os horarios de toda a vida. Os dunha cidade funcionarial na que ti non es funcionario. Tes os horarios dun mundo que non pasa calor a mediodía. Hai que ir traballar. Dúchaste para as tres e entras na dúbida …
O transgresor para un espectador de teatro non é observar escenario. Nin tampouco mirar a reacción do resto do público. O revolucionario é mirar para ese espazo intermedio entre o escenario e as butacas. Un territorio de ninguén onde pasan todas as cousas.
Esa liña de aí é un horizonte. Calquera pensa nos horizontes como unha liña decisiva, pero como toda invención humana é irregular e comida polas dúbidas. Pero é un horizonte e caben cousas que queremos e cousas que non. Para algúns ese horizonte é motivo de orgullo porque suma na mesma dimensión un pasado e …
Cando a Constitución chegou Star Wars xa estaba aquí. A España chegou primeiro o western galáctico con paternidades confusas que o texto magno. Cando Luke aínda non sabía quen era seu pai eu estaba asomado ao galiñeiro do cine Xesteira en Ourense. Era 1977 e agora está moi mal visto dicir que a película e …
Caera alí mesmo. Rebentada. Como se descargara un lóstrego e a fendese. Pero sen fendela. Caera en vertical, sen dramas, sen acenos, sen cámara lenta. Morreu máis instantaneamente que un descafeinado de sobre. El ía ao seu lado e tardou catro ou cinco segundos en recoñecer a gravidade do asunto. Pero non tiña remedio. Caeu …
O deporte está pasando do espectáculo ao relato. O deporte ten esa épica de perfil baixo que é dramático sen ningún drama e bélico sen ningunha guerra. Podes facer con el que queiras agás quizais ignoralo porque é case imposible vivir e que o deporte non asome por calquera lugar. A televisión, ademais, está pasando …
Recollérono cabo da farmacia. Entrou pola porta de atrás dun Audi. Diante ía o alcalde, conducindo, e o comandante do posto da Garda Civil. O alcalde mirouno polo retrovisor. -Non mires así, ho. Se chamamos polo cura poderiamos dar un golpe de estado… Cóntalle ao cabo o asunto e a ver que di. Un cochazo. …
Podería ser o tempo no que o Inspector Gadget gobernaba nos debuxos animados con aquela burramia salvada por unha sobriña intelixente. Ou o tempo no que os camións non levaban freo eléctrico ou pasaban moi malamente a ITV porque non había. A foto é tan real como pode ser unha foto. Nin montaxes da CIA …
Como corresponde ao Día das Letras Galegas fago arqueoloxía cultural e reaparece un texto que leva máis de dez anos ben morto. É de 2003 ou por aí, da revista Interea que formaba parte dun proxecto de investigación sobre a xestión cultural desde municipios e deputacións. Parecía haber máis debate. Vai tal como era, sen apostillas porque tampouco é unha rosa.
Me sinto espido. Desconfiado. Pero non as dúas cousas polas mesmas causas. Me sinto espido porque xa non són presidente de Galicia, Galicia, Galicia. E sei que ten que ser, pero tampouco é que sexa para disfrutar. Levo tantos anos como presidente, presidente, presidente que agora é como cambiar de vida sen cambiar de traxe. …
Para Siniestro Total non valen aquelas palabras que quixeron marcar a fin de The Beatles. “E no final, o amor que recibiches é igual ao amor que deches”. Os acordes non ían por aí, pero nunha tradución máis literal* tería servido para esa versión do grupo de Liverpool que Siniestro Total non fixo. Para Voadora …
Madrugas e o sol xa está como de mediodía. A contorna máis directa do hotel é case europea: céspede regado, terraza, parasol, flores. Tampouco é un luxo, pero aquí xoga a perspectiva e a circunstancia sempre é cabrona. Hai un muro, claro. Sempre hai un muro que separa as cousas boas do resto. E non …
En Ourense crúzanse moitas liñas. Nunha mañá que anticipa o verao poden cruzarse o himno galego polos altofalantes da clase obreira e o terraceo de vermú con moitos cabezudos e ningún xigante. Crúzanse os ramos de flores maternais coas cruces dos maios e o seu cantiño de copla. Tamén se cruzan The Beatles. The Beatles, non. A memoria sen case banda sonora do grupo musical máis importante da historia.
GaliciaAno do XacobeoManuel: Me recordo nesta hora de moitas cousas. De cando te coñecín en casa de JMRB, de cando me propuxeches vir, das tensións das intrigas e dos traslados. Un día pasaron preguntando a quen avisar en caso de cese e a posibilidade real de que sucedese nos deixou algo indiferentes a todos. Despois …
O entretempo ponme melancólico. Ao contrario que ao resto dos galegos, tan decididos en botarlle a culpa de todo á humidade. O tempo sen definir ponme melancólico como espectador e en lugar de ser obxectivo, como pide todo o mundo cos seus intereses inmediatos, só me dá a cabeza para ser coherente. Foi ao rematar …
Non é que todo o mundo non entenda, é que non lles convén entender así que dan explicacións de comenencia. O teño que explicar entre os inmediatos e algúns menos próximos porque fanse o parvo como se fose un asunto emocional, pero a pesar diso que as veces se me dá por facer como quen …
Todo o mundo ten unha opinión sobre o teatro aínda que vaia velo a décima parte de quen opinan. É máis fácil opinar que ir ao teatro e por iso hai máis xente opinando en Twitter que entrando nas salas. Non son incompatibles as dúas actividades, pero os ollos sofren infinitamente menos cando van ao teatro.
Pois xa está resolto. O vou explicar porque é divertido tanto asunto coa sucesión, tanto romper e volver xuntar as pezas outra vez. Pero non é así. Só había unha maneira de que isto funcionase e xa estaba clara desde o inicio. Outro asunto é que todo o mundo ten que darse a valer. O …
En Madrí todo é máis grande. Non é unha sensación. Todo é máis grande. A xente tamén é máis alta. Non sei se terei que poñer alzas no calzado porque despois de entrevistarme con Felipe VI e Pedro Sánchez parezo baixo e isto hai que estudalo. Pero hai que medir porque alguén escolleu mal o …
Entre as imaxes subliminares, as medias verdades e as súas correspondentes medias mentiras, a corrección política, a educación, entre o que pode ser dito e o que non debe ser pronunciado, a sinceridade abrumadora e a diplomacia, entre as hipérboles e as metáforas está sendo máis difícil cada día ser franco. Non era necesaria a …
Pode ser o capricho da propiedade ou a debilidade do Estado fronte ao individuo. Pode ser o carácter sinuoso que chega ao mapa desde a identidade colectiva. Hai algo torcido na inmediatez do horizonte no que a Academia pode encontrar unha reafirmación da fermosura decimonónica. Unha vitoria do bucolismo fronte á tiranía da praxe. Tamén …
Me chegou a hora. Me tiña que chegar e me chegou. Agora me teño que cambiar a cabeza de sitio e poñerme pensar doutro xeito. Porque a cousa non está funcionando ben. Agora que pensan que pasou o apuro é cando estou no apuro. Non se me nota a autoridade. Problema A) Priorizo o enfrontamento …
Haberá unha relación alas de bolboreta entre a aparición de Motomami e o momento en que Will Smith se convirte no personaxe que interpreta enThe Suicide Squad, mesmo menos violento. Pode ser unha relación primitiva, pero seguro que non será simple. Todos queremos crer que si, pero o mundo non cambia: en canto retiramos os abalorios seguimos …
Volve a casa. Pon a televisión. Mallan nos Lakers de maneira inmisericorde. Mentres bota de menos a Trecet repasa a lista de tarefas. Ten que facer o plan das festas. Facer un programa de festas é como ser adestrador: todo o mundo sabe como facelo, todos teñen algo que dicir, todos encontran os defectos. Repara …
Non sei canto sentido ten que as galas de entregas de premios do espectáculo non sexan consideradas un espectáculo. De feito, quero dicir. Non sei canto sentido ten que se comporten de maneira diferente a todo o resto dos traballos que ese mesmo sector produce. Quizais sexa un acto de rebeldía, un acto emotivo. Un non querer facer todo o que se fai durante o resto do ano.
Creo que fóiseme a pinza un pouco. Quedo algo sobreactuado. Ten razón EGP. Aínda que non o diga. Non estou acostumado ao mitin. Levo toda a vida nisto, pero o de subir a voz non me fai ter máis autoridade. IDA, a pesar das caras que pon, leva mellor o das arengas. As caras de …
Isto que todo o mundo chama pistola podería chamarse marxinación, paro, desafiuzamento, corte de subministración eléctrica, fame. Podería chamarse despedimento, rebaixa salarial, alugueiros imposibles, hipotecas impagables, censura. Podería ter por nome insulto, desprezo, ignorancia. Podería chamarse miseria ou barbarie ou a suma de todo o anterior nunha mesma palabra que nunca perde o sentido: guerra. …
Na exposición de Peter Lindbergh na Coruña hai unha foto que resume a posición de Europa fronte á guerra. Tamén pode ser o resumo da posición de Europa fronte á paz. A paz é unha foto. A paz é un asunto estético, un reclamo no medio dunha aparencia inestable, entre os símbolos de facer o …
Desta vai. Sei que a emoción é debilidade, pero non podo evitar emocionarme en público e tería que ter entrenado isto moito mellor para que se entenda que a estabilidade é o principal valor do meu carácter. Serenidade, tranquilidade, estabilidade. Un pouco de humidade non empaña tanto e quizais véxase xa que tamén son humano. …
A Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas non existe. Non existe a pesar de que lle debíamos unha gran parte das nosas pagas extras e de que fomos algo desleais cando desapareceu. Mesmo ingratos. A URSS non existe e a realidade é moi contundente con isto por máis que algunhas cabeciñas vexan sombras anteriores e algúns medios de comunicación confundan estar moi lonxe da realidade coa equidistancia.
E de pronto, nun contexto que se inventa como perfecto, alguén altera a narración e a imaxe descomponse o suficiente como para chamar a atención. O desvío da atención é ciencia de magos e dalgúns políticos con dominio escénico e da comunicación. Pero, como dicía Manuel Luís Acuña, hai fírgoas e case todo queda en …
Quen mire o cine non moi recente identificará un xesto moi semellante ao da foto no final da primeira parte do Padriño. Cando Michael acada o poder absoluto despois de eliminar, un por un, os enemigos da súa familia. Na man dereita o Corleone máis novo tería levado un reloxo en lugar de dúas pulseiras como …
Case nunca pasaba por Lavapiés. Baixou seguindo a luz do sol pola rúa e quedou sorprendido polas grandísimas letras que berraban Drama! na fachada do teatro Valle-Inclán. Non foi o tamaño da palabra o que lle chamou atención, senón o seu contexto como lector. O que quixese dicir a palabra xa era pasado, agora era …
As couzas nacen no esquecemento. Nacen e medran comendo o feltro dos sombreiros, a tea das bandeiras. Merendan os libros de historia e van deixando nas páxinas pequenas erupcións volcánicas como lagoas para o porvir. Agora mesmo estarán no medio dunha enchente de palabras como revolución, proletariado, camarada, e deixarán para a sobremesa unha especialmente …
E mesmo sen ir ver como vive Gio, a muller de Cristiano Ronaldo, prendes a televisión ou calquera outra pantalla e comezan a pasarche polos fuciños asuntos para presumir. Asuntos que parecen cousas de ricos e que aínda que non teñan conexión aparente fan ver que hai un mundo imposible para unha gran cantidade de …
O automóbil ten chófer. Jackie non imaxina ir en coche doutro xeito. Gústanlle os Cadillacs, pero non lle pon problemas a ir nun Lincoln descuberto por máis negro que sexa. Non concibe conducir atravesando unha cidade. Demasiadas cousas ás que prestar atención. John vai ao seu lado. É alto, loiro e ten a promesa correcta …
A melancolía invádeo todo, como a vocación de Rusia de propietarizar Ucraína. A mesma de Alemania comprando Polonia ou a de España enviando xuíces a Catalunya. Non é a melancolía dos que están faltos de todo, senón esa sensación de perda que teñen os que xa teñen moito pero notan que hai unha falta, como …
Pensou no futuro e comezou a dispoñer os seus obxectos familiarmente clasificados; cubriu os andeis da memoria enfrontándose á ardua tarefa selectiva de planificar un tempo aínda por vivir. Non quixo deixar nada de man, prevendo cada un dos detalles que puideran decidir a vida. Enfrontouse a si mesmo e ó comportamento do porvir, calculando …
Níxer está, en moitos sentidos, no corazón de África. Da África que, por algún motivo, chamamos negra. Que padeceu dúas colonizacións moi distanciadas no tempo e que non conseguiu sobreporse a ningunha delas. A primeira das colonizacións de Níxer foi a musulmá. Economicamente adaptable aos territorios que ocupou, alterou a organización social orixinaria e acabou …
Chegar de noite a calquera lugar descoñecido é desorientador. Subir a un coche para percorrer uns quilómetros de avenidas anchas relativamente iluminadas só suma un pouco máis a ansiedade do viaxeiro por situarse. Hai longas rectas e rotondas, como a tiraliñas. A luz é fantasmal e a distancia faina intermitente. Logo desaparece a iluminación e …
Cando chegou ao local do mitin a veteranía de fontaneiro empurrouno a desconfiar. Foi baixando as cadeiras mentres saudaba a xente que xa estaba agardando. A megafonía non chegara e tivo o impulso de telefonar. Pero como o móbil era o del pensou na economía de medios e decidiu ter paciencia. Xa estaban alí as …
As cifras non fan sociedade. Só a representan. A literatura é rebelde a pelexar coa estatística e sen embargo hai veces que se volve inevitable: Galicia pasou por ser o país dun millón de vacas. Pero máis que iso é o país dos 23 millóns de galiñas. Iso en 2017. O mesmo ano en que este mesmo país publicou 783 títulos entre libros e folletos. Queda claro que as galiñas non len.
Que o sol levase dúas horas presidindo o horizonte matinal non era a causa da súa alegría. Saltou da cama, puxo os pantalóns curtos e correu contra a cociña. Mamá, vou buscar o pan. Mirou o reloxo e acelerou o paso. Entrou na panadería e buscou o mostrador pequeno. Detrás estaba ela: dúas coletas e …
A melancolía pode matar. De feito, mata. Non se coñecen os datos porque ninguén pensa que sexa relevante ou que mereza cambio. A melancolía mata como mata a burricie ou como a ignorancia. Ou a sanidade mal atendida. Mata como matan as contas mal botadas. Tampouco hai que poñerse dramáticos… Mata como mata a vida, pero neste caso non lle damos a importancia que ten. Estamos en guerra contra a melancolía pero non nos enteramos porque imos perdendo.
Que un home fale polas mulleres como se soubese o que dicir significa que é parvo ou presuntuoso. Non se descartan as dúas cousas no mesmo paquete. Por iso só vou falar da imaxe. A foto de mulleres abeiradas á cobertura metálica de Caixa Ourense circulou polo mundo dixital sen a sinatura do seu autor …
Sería moito máis fácil contra Oira. Facer o camiño na beira do río, entre os fantasmas de vellas construcións abandonadas e os pasos civilizados polos pescadores case furtivos. Sería máis lixeiro andar mirando os remansos da auga como a calma que chega despois dunha decisión tomada. Por moito río que quede, por moita auga que …
Cambiou o conto e pediulle a Polgariña que subise. Sube aquí. Levouna de excursión a un bosque no que todos os faunos erguían glorias cos seus instrumentos de vento. Sube aquí e agárrate, díxolle, que as travesías son movidas. Foina levando por un país onde o sol parecía pequeno e as sombras eran brandas, e …
Como de confinado está un espectador nos seus prexuízos? Ou nos dos demais. Por que aceptamos nunhas obras o que rexeitamos noutras e por que gustar dun artista acaba por parecerse tanto a ser seareiro dun equipo de fútbol. Consideremos, en hipótese, que Paolo Sorrentino é moito máis indulxente coa súa memoria que coa do …
Un día acabaron as flores, os traxes, o pelo de paxes, a meditación e o rebumbio das fans. Acabou a fantasía das viaxes e o mundo en tecnicolor. Un día, alguén, deuse conta de que ademais de amor facían falta outras moitas cousas. Ese día The Beatles baixaron da terraza na que convivían sarxentos bigotudos e submarinos psicodélicos e percatáronse de que o mundo real seguía …
Alguén asegurou que na música popular hai dúas categorías: The Beatles e o resto. Pasados cincuenta e dous anos da súa disolución quedaban poucas cousas novas por ver da banda máis influínte de todos os tempos, pero Get Back era unha delas. A docuserie que Peter Jackson montou sobre as ilimitadas horas de gravación do que se chamaba Let it Be demostra, unha vez máis, que hai sempre unha diferenza entre o grupo e o resto. Incluso chegado ao final. Get Back, podía ser un final, pero non era o declive.
Pasar a vasoira por diante da cara é pouco delicado. Pero é o día e a romaría. Mollas a vasoira na auga con pós, colocas o cartel no contrachapado que aínda ten restos dos carteis das eleccións anteriores, pos a vasoira polo medio do cartel e dáslle arriba e abaixo. Aí quedas, pegado como un pasmón. Logo volves coa vasoira ao caldeiro, mollas, e volves pasarlla ao cartel. Desta vez dá máis gusto, é como ir borrando un país do mapa. Aínda máis. Podes poñerlle a vasoira de barba ao alcalde para ver se lle borra a cara de ben de interese cultural que se lle puxo e …
Regala un piso chave en man. Preme aquí e regala unha subcripción a Piso Franco.
Desde Anthology (2003), ou por ese tempo, a historia de The Beatles estase reescribindo. Non é que antes estivera mal escrita, é que todo estaba demasiado próximo. Un dos grandes animadores desta reescrita, da reorganización da memoria arredor da banda, é Paul McCartney, que agora encontra no produtor Rick Rubin un admirador entregado a quen …
Avanzaba polo corredor decatándose de que a rotación da Terra non era suficientemente rápida para el. Faltáballe paciencia para esperar polos ciclos que poñen día e noite sobre as casas e con lentísima desesperación remoía as desculpas de mal pagador. Avanzaba polo corredor coas imaxes claras: haberá sorrisos de complicidade e haberá sorrisos de burla. …
Cruzara todo o supermercado en busca dunha ofrenda. Vira na televisión como certos paxaros australianos chamaban pola parella construíndo un niño no que dun lado da entrada colocaban flores frescas e doutro unha morea de escaravellos recén capturados. Repasaba os andeis todos comprobando as etiquetas para saber se podía permitirse o prezo do amor. Abaneaba a …
Os tempos caen, o fútbol permanece. Viu chegar a bola negra e asustouse un pouco pola responsabilidade de formar na primeira liña. O tempo pasa, pero o fútbol permanece. Fixo memoria, detendo o reloxo, e non recordou que nunca lle gustara o balompé, nin sequera de neno. Reflexionara algunhas veces sobre a distancia que separa …
Tanta felicidade deitaba sobre a vida pasada a mesma luz que deita sobre o mar o solpor. Non había queixa no seu silencio, mentres contemplaban o retroceso da fraga dende a solaina da casa. Non falaban a penas nas horas serodias da tarde; o necesario fora dito. No ocaso non ventilaban os problemas, calculando que …
