Lolo apareceu un día polo barrio sinalando o ceo con xesto de elegancia esaxerada, como se tivese estudiado nun colexio de curas e se lle quedaran os aires do director. Lolo, para nós, era un pouco lelo. Como moito, parecíanos gracioso ou curioso ou raro. Ou simplemente distinto. Despois de tres días de nos rondar …
Debe ser un costume do exército ianqui facer un baile de gala antes de marchar á guerra. Xa o recordaba da época de Fort Apache. Facíao, supuña, para que recibir a nova de marchar tivese suficiente solemnidade ou, tamén, para que algún oficial puidese lucir circunstancia digna ao pronunciar que o rexemento sairía ao amencer. …
Que o sol levase dúas horas presidindo o horizonte matinal non era a causa da súa alegría. Saltou da cama, puxo os pantalóns curtos e correu contra a cociña. Mamá, vou buscar o pan. Mirou o reloxo e acelerou o paso. Entrou na panadería e buscou o mostrador pequeno. Detrás estaba ela: dúas coletas e …
Cruzara todo o supermercado en busca dunha ofrenda. Vira na televisión como certos paxaros australianos chamaban pola parella construíndo un niño no que dun lado da entrada colocaban flores frescas e doutro unha morea de escaravellos recén capturados. Repasaba os andeis todos comprobando as etiquetas para saber se podía permitirse o prezo do amor. Abaneaba a …
No verán, a cidade suaba polas pedras. Entrei nos ultramarinos e don Alfonso volveuse aireando o mandilón de cadros para reprenderme pola tardanza: xa che dixen que foses polo camiño recto. Logo mandoume: colles a botella de Marie Brizard e lévaslla a don Ricardo, o da caixa de aforros, que hoxe ten convidados. Corre correndo. …
Tiña o amor enfermo de párkinson. Tiña o corazón ferido, de aurícula a ventrículo, polas frechas da aldraxante fortuna e, cada vez que comezaba a declamar, un mundo de bolboretas axitáballe o corpo e traíalle o recordo da cara aboiando onda os nenúfares. Subía ás táboas seguro de si mesmo, pero en canto o príncipe …
