Collía o xornal por detrás, como a traizón e, despois de revisar a última páxina, atacaba a portada por ver se aparecían Nixon ou Mao Tse Tung. Era unha táctica de cociña probe ou confiada en exceso nas virtudes da proteína: volta e volta. O contratista fiaba a súa dieta a cinco alimentos básicos: leite …
Non che gusta donde viven os teus amigos? Regálalles #PisoFranco. Preme aquí e envía unha subscrición coas chaves.
Un día gardei un libro de Cortázar no peto inferior dunha americana. A americana non viñera de lugar ningún de América. Atravesara o océano Índico nun barco con nome estranxeiro, coas solapas como ollos vietnamitas. O libro acomodou alegremente o seu anguloso carácter entre un bolígrafo, dúas facturas impagadas que un señor con bigote cravara …
Presentou batalla toda a noite e non a deu por perdida. Desque entrara, encontrándose tan a disgusto. Percorrendo o campo arriba e abaixo a pesar de xogar fóra da casa. Pasaba pola beira dos grupos buscando caras, tentando encontrar unha ollada que devolvese certa amabilidade. Era unha operación de tanteo delicada, rápida, inapelable. Pasaba camiñando …
A caixa era de cartón e, ao abrila, as solapas facían un movemento para deixar paso a un recipiente de cerámica dun gris moi, moi suave. Case branco. Sobre o cartón estaban impresos todos os símbolos da reciclaxe, a ecosostibilidade, a segunda vida das cousas. Para quen tivese memoria a caixa gardaba algún parentesco coa …
Xa sabes como vai. Verao en Ourense. A única onda que sobrevive é de calor. Tes os horarios de toda a vida. Os dunha cidade funcionarial na que ti non es funcionario. Tes os horarios dun mundo que non pasa calor a mediodía. Hai que ir traballar. Dúchaste para as tres e entras na dúbida …
Caera alí mesmo. Rebentada. Como se descargara un lóstrego e a fendese. Pero sen fendela. Caera en vertical, sen dramas, sen acenos, sen cámara lenta. Morreu máis instantaneamente que un descafeinado de sobre. El ía ao seu lado e tardou catro ou cinco segundos en recoñecer a gravidade do asunto. Pero non tiña remedio. Caeu …
Me sinto espido. Desconfiado. Pero non as dúas cousas polas mesmas causas. Me sinto espido porque xa non són presidente de Galicia, Galicia, Galicia. E sei que ten que ser, pero tampouco é que sexa para disfrutar. Levo tantos anos como presidente, presidente, presidente que agora é como cambiar de vida sen cambiar de traxe. …
GaliciaAno do XacobeoManuel: Me recordo nesta hora de moitas cousas. De cando te coñecín en casa de JMRB, de cando me propuxeches vir, das tensións das intrigas e dos traslados. Un día pasaron preguntando a quen avisar en caso de cese e a posibilidade real de que sucedese nos deixou algo indiferentes a todos. Despois …
Non é que todo o mundo non entenda, é que non lles convén entender así que dan explicacións de comenencia. O teño que explicar entre os inmediatos e algúns menos próximos porque fanse o parvo como se fose un asunto emocional, pero a pesar diso que as veces se me dá por facer como quen …
Pois xa está resolto. O vou explicar porque é divertido tanto asunto coa sucesión, tanto romper e volver xuntar as pezas outra vez. Pero non é así. Só había unha maneira de que isto funcionase e xa estaba clara desde o inicio. Outro asunto é que todo o mundo ten que darse a valer. O …
En Madrí todo é máis grande. Non é unha sensación. Todo é máis grande. A xente tamén é máis alta. Non sei se terei que poñer alzas no calzado porque despois de entrevistarme con Felipe VI e Pedro Sánchez parezo baixo e isto hai que estudalo. Pero hai que medir porque alguén escolleu mal o …
Me chegou a hora. Me tiña que chegar e me chegou. Agora me teño que cambiar a cabeza de sitio e poñerme pensar doutro xeito. Porque a cousa non está funcionando ben. Agora que pensan que pasou o apuro é cando estou no apuro. Non se me nota a autoridade. Problema A) Priorizo o enfrontamento …
Creo que fóiseme a pinza un pouco. Quedo algo sobreactuado. Ten razón EGP. Aínda que non o diga. Non estou acostumado ao mitin. Levo toda a vida nisto, pero o de subir a voz non me fai ter máis autoridade. IDA, a pesar das caras que pon, leva mellor o das arengas. As caras de …
As televisións medían medio metro de ancho. Quizais debería dicir de profundidade. Era por causa do tubo catódico: canto máis grande era a pantalla, máis longo tiña que ser o fondo. Asomarse á parte de atrás do televisor era case tan interesante como mirala de fronte, excepto cando puñan Eliot Ness. O máis interesante das …
Desta vai. Sei que a emoción é debilidade, pero non podo evitar emocionarme en público e tería que ter entrenado isto moito mellor para que se entenda que a estabilidade é o principal valor do meu carácter. Serenidade, tranquilidade, estabilidade. Un pouco de humidade non empaña tanto e quizais véxase xa que tamén son humano. …
O automóbil ten chófer. Jackie non imaxina ir en coche doutro xeito. Gústanlle os Cadillacs, pero non lle pon problemas a ir nun Lincoln descuberto por máis negro que sexa. Non concibe conducir atravesando unha cidade. Demasiadas cousas ás que prestar atención. John vai ao seu lado. É alto, loiro e ten a promesa correcta …
Pensou no futuro e comezou a dispoñer os seus obxectos familiarmente clasificados; cubriu os andeis da memoria enfrontándose á ardua tarefa selectiva de planificar un tempo aínda por vivir. Non quixo deixar nada de man, prevendo cada un dos detalles que puideran decidir a vida. Enfrontouse a si mesmo e ó comportamento do porvir, calculando …
Sería moito máis fácil contra Oira. Facer o camiño na beira do río, entre os fantasmas de vellas construcións abandonadas e os pasos civilizados polos pescadores case furtivos. Sería máis lixeiro andar mirando os remansos da auga como a calma que chega despois dunha decisión tomada. Por moito río que quede, por moita auga que …
Para entrar no bosque hai que aceptar tres condicións. As árbores son metódicas, resisten en pé, sen aliñar, ao mellor sol do día. Moven suavemente os rumores como os corredores despois dunha dimisión. Hai un monte sen adornos, algunhas mostras de abandono, un camiño sen alternativas e unha cancela que civiliza o conxunto. É unha …
Cando contestou estaba a catro quilómetros da casa. Oes, que andan dicindo por aí que xa non estades xuntos. Faltaban catro quilómetros para a casa e levaba dúas mochilas para encher a neveira porque había queixas sobre a frecuencia con que ía facer a compra. Ían cheas, para compensar a viaxe, deses alimentos documentais que …
Non é certo que os holandeses sexan xente tranquila. Quizais teñen calma ata que suben a unha bicicleta e o mundo cambia para eles. Cambia o punto de vista. Van máis altos que os peóns, máis que os condutores. Moito máis que quen viaxa atrás nun coche oficial. Os holandeses son pouco amigos de frear …
Hai anos recibira a noticia da súa morte como cando acaba unha parella: circunstancias que cambian sen sentido. Portas que desaparecen dos corredores das casas dun día para outro. E todos os días golpes contra o mesmo tabique. A noticia déranlla sen rodeos e quedárelle colgando moito tempo. Incluso sen motivo. A noticia resistiu moito tempo. Porque ela era …
Querido Vincent: Espero que pola presente esteas ben e que Ibiza teña o clima que buscabas. Amsterdam está a ter un verán tranquilo. Moita, moita xente e as mesmas dúbidas de sempre. Creo que deberías pensar seriamente en pasar algún tempo aquí. É o momento. Hai unhas casas discretas por Hoekenes, xunto ao parque e …
Ao outro lado do canal que rodea o Hard Rock Café aparcou a ambulancia. Mentres alguén padecía un apuro, o resto salivaba ante a posibilidade das onzas de carne á grella e as fotos de músicos inmortalmente famosos e mortalmente comprables. As ambulancias en Amsterdam son marelas (os submarinos máis famosos da historia son de …
O lugar máis visitado do Rijksmjuseum é a cafetería. Está colocada estratexicamente de par do vestíbulo e ten un sistema de mesa quente: está todo ocupado entre as nove da mañá e as cinco da tarde. Un sistema de rotación moi alta. Non é barato, a pesar de todo. Pola contra, a cafetería do Museo …
Podemos falar de fútbol, de ovellas, de feiras en todas as acepcións do concepto, da confusión das palabras, da confusión das dores, de que o pobo non mande, do trigo bo, do trigo malo, do pan Cea, da marca que deixaban os carros nos camiños, do malo que é o goberno, do fría que está …
A humanidade mete medo. Non o pánico que producen as armas nucleares ou repasar con detalle a casa de Anna Frank -un apelido incriblemente estendido polo mundo- para decatarse de que o seu confort de refuxiada interior respondía a un sistema de barbarie. A humanidade dá medo ao comprobar que durante un tempo a familia …
Cando seu pai vendeu as terras non sentiu ningunha dor. Quizais alivio. Estaba máis necesitado de novidades que desa condena segura da rural lex. Estaba canso da paz sen horizonte, da sesta dos veraos, das sombras dos xardíns e dos bichos da horta. Estaba canso de todo e todo lle resultaba imposición. Cando seu pai …
O centro é unha cousa e o extrarradio é outra. Así na política como nas cidades. Na filosofía como na radio. Gobernámonos baixo a idea de que o importante está sempre no centro, colocado aí con exactitude xerárquica, con mando en praza, seguindo o exemplo dun urbanismo mentireiro porque o centro do poder territorial case …
Hai unha cola para coller o papeliño que dá a vez. A moderna ciencia da sinalética confía máis no carácter intuitivo do deseño que na tradución. A fila é a típica das cidades turísticas: europeos de variada condición, adolescentes xaponesas e familias chinesas que van a todos lados como se fosen á praia de Samil. …
-Subimos e baixamos?-É ir por ir… Atravesaron as sombras das árbores e deixáronse rodear polos turistas de outubro. Un funicular é un elevador que respecta a lei da gravidade. Entraron, pero en lugar de mirar para a paisaxe, que comezaba a ser outoniza, deixáronse levar polas coreografías dos selfies… -Antes todo era máis estiloso… polo menos …
Todas as caras que vexo remiten a unha anterior. Vivo en deja vu permanente e cada rostro evidencia desmemoria ou extravío. Vivo intranquilo os paseos porque cada rostro que cruzo nas beirarrúas en lugar de berrar igualdade como sería lóxico en tempos desequilibrados, berra: non te lembras de min? E non me lembro. E fago memoria. E …
A comer! A comer! Unha voz infantil resoando por todo o patio de vivendas. A comer! A comer! De lonxe semellaba unha invitación. Unha mañá de sábado, a voz escapando entre o cemento das rúas, alcanzando aos paseantes. A mañá dos sábados, ese concepto de descanso que pronto desaparecerá. Ese día de ir mercar, de rebuscar pola cidade… …
No mesmo momento en que acabou All you need is love comezou a resaca. Foi un movemento imperceptible pero imparable. Como cando remata a borracheira. Como cando San Paulo caeu do cabalo e veulle un ataque de lucidez. Durante 30 segundos foi lúcido e todo resplandecía. Logo ergueuse e falto de intelixencia como estaba tentou atribuír toda …
No inverno non combatemos. Quedamos ao resgardo dos galpóns, mentres fóra a chuvia impide calquera avance, calquera defensa. Chove catro meses ao ano. Todo por xunto. A chuvia cala na terra ata formar un metro de combinado: intransitable, inutilizable, un material sen táboa periódica. Unha materia a medio camiño entre o sólido e o líquido, …
