Categoría: Crítica

Os últimos dos últimos

Por

De cando en vez hai que declararse insubmisos dos premios. Dos que se dan, dos que se reciben. Tamén habería que declararse insubmisos de protestar contra os premios cando non se ganan e de sentirse profundamente emocionado cando se reciben. Os premios, como os inquéritos para a clase política, deberían ser tratados desde esa media distancia na que nin entrega total nin desprezo. Pasamos por riba dos Oscar, dos Mestre Mateo e chantamos a bandeira nese lugar onde seica xa só quedan os últimos de nós. Non é un museo.

O factor humano

Por

The Last of Us vai estrearse en televisón e, por recapitular algo, xúntanse aquí dous textos sobre as dúas edicións do videoxogo que deron lugar á serie de HBO. Hai sete anos entre eles e outros dez máis entre o último a estrea. Agora comprobaremos se é verdade que videoxogos e cine van chegar a encontrarse.

Regala Piso Franco

Por

Non che gusta donde viven os teus amigos? Regálalles #PisoFranco. Preme aquí e envía unha subscrición coas chaves.

Sen memoria non nos queda paraíso

Por

En Muros xa non hai paraíso. Agora hai un supermercado. Fomos cambiando as salas de festa por tendas e o mesmo temos que entender que cambiamos un modelo de ocio de tocarse por un de gastar. Ese é o punto de partida para a última obra de Chévere, Eroski Paraíso. Que, como todo nestes días, sucede …

Perralleirismo continuado (redux)

Por

Continuamos para bingo. Segunda oportunidade para o perralleirismo. O humor parece sempre o mesmo, pero a culpa é nosa por non cambiar. Sempre estamos ao lonxe. Máis iguais que parecidos Sempre ao lonxeSala Nasa21 de setembro de 2006 A nova montaxe de Mofa e Befa é unha obra de tese. A tese é que somos …

Perralleirismo continuado (reload)

Por

O Fiot de Carballo declarou o ano Mofa e Befa aproveitando que xa pasaron trinta desque comezou o perralleirismo a dar leccións ambulantes. Anda a cultura galega recapitulando e, segundo en que bairros, algo nostálxica ou quizais melancólica de todo o que puido ser e foi o que foi. Para non contribuir a ese estado …

Aristocracia amarela

Por

O deporte está pasando do espectáculo ao relato. O deporte ten esa épica de perfil baixo que é dramático sen ningún drama e bélico sen ningunha guerra. Podes facer con el que queiras agás quizais ignoralo porque é case imposible vivir e que o deporte non asome por calquera lugar. A televisión, ademais, está pasando …

Ruído e noces

Por

Haberá unha relación alas de bolboreta entre a aparición de Motomami e o momento en que Will Smith se convirte no personaxe que interpreta enThe Suicide Squad, mesmo menos violento. Pode ser unha relación primitiva, pero seguro que non será simple. Todos queremos crer que si, pero o mundo non cambia: en canto retiramos os abalorios seguimos …

Que di o mundo, que din os rumorosos

Por

Non sei canto sentido ten que as galas de entregas de premios do espectáculo non sexan consideradas un espectáculo. De feito, quero dicir. Non sei canto sentido ten que se comporten de maneira diferente a todo o resto dos traballos que ese mesmo sector produce. Quizais sexa un acto de rebeldía, un acto emotivo. Un non querer facer todo o que se fai durante o resto do ano.

Telegramas desde a fronte

Por

Na exposición de Peter Lindbergh na Coruña hai unha foto que resume a posición de Europa fronte á guerra. Tamén pode ser o resumo da posición de Europa fronte á paz. A paz é unha foto. A paz é un asunto estético, un reclamo no medio dunha aparencia inestable, entre os símbolos de facer o …

Suspender a profesión

Por

E mesmo sen ir ver como vive Gio, a muller de Cristiano Ronaldo, prendes a televisión ou calquera outra pantalla e comezan a pasarche polos fuciños asuntos para presumir. Asuntos que parecen cousas de ricos e que aínda que non teñan conexión aparente fan ver que hai un mundo imposible para unha gran cantidade de …

Sexo, verdades e cintas de vídeo

Por

A melancolía invádeo todo, como a vocación de Rusia de propietarizar Ucraína. A mesma de Alemania comprando Polonia ou a de España enviando xuíces a Catalunya. Non é a melancolía dos que están faltos de todo, senón esa sensación de perda que teñen os que xa teñen moito pero notan que hai unha falta, como …

Lecturas políticas da parodia e o capital

Por

Como de confinado está un espectador nos seus prexuízos? Ou nos dos demais. Por que aceptamos nunhas obras o que rexeitamos noutras e por que gustar dun artista acaba por parecerse tanto a ser seareiro dun equipo de fútbol. Consideremos, en hipótese, que Paolo Sorrentino é moito máis indulxente coa súa memoria que coa do …

Cancións para o interior da fábrica

Por

Non acertar facendo versións de Golpes Bajos non é novidade. Xa lle pasou a Germán Coppini. Iván Ferreiro repasa en Cena recalentada a discografía dese grupo singular, breve e, esta vez si, inimitable que lle deu vida culta ao pop español. Ía polos corredores da fábrica. Curraba niso entón, arredor dos vinteún. Os meus cometidos, que é …

A crítica non foi o peor do teatro galego

Por

“A crítica non é o peor do teatro galego”. A frase é dun crítico de teatro, pronunciada contra finais da década do 2000 e, ao tempo de ter un carácter preventivo, encobre unha falsidade despachada como inxenua. Nesa altura, como agora, hai que entender que se algo non é o peor de algo é que os dous elementos forman parte dun mesmo conxunto. Pero non. A crítica nunca formou parte do conxunto teatral. Nos últimos corenta anos a crítica foi moitas cousas, pero nunca estivo integrada como parte dun sistema escénico demasiado centrado no inmediato. A crítica foi unha sospeitosa habitual, unha reclamación permanente, un argumento complementario para congresos, semanas, festivais, mostras e debates escénicos. Foi moitas cousas, pero nunca acabou de formar parte dun conxunto que a precisaba como altofalante pero non como unha xeradora de argumentario.