A política pode estar feita de sensacións, pero non parece sentimental. Hai unha pequena fenda nisto porque os galegos sempre pensamos que o sentimental é o contrario ao económico, pero eu vexo a moita xente sentimentalmente aferrada aos cartos. Esta mesma físgoa aparece tamén nas clases políticas porque hai moita xente que cre que a …
Tivemos un accidente coas maletas. Para mellor dicir as maletas tiveron un accidente soas e quedaron colgando en algún interregno aeroportuario. Somos europeos sen mochila. Quedamos afectados nas comodidades domésticas. Pero quen protesta no medio de tanta falta. Buscamos aprovisionarnos e aínda que soa expedicionario non é máis que buscar o mercado e repoñer o …
Níxer padece unha seca e moitas desigualdades. A seca non é deste ano. Desque comezou o milenio, a situación do país foi empeorando con dous momentos de inflexión. O primeiro deles foi no 2003, cunha seca acentuada que reduciu as colleitas de cereal que forman a base dunha economía sen recursos. Un ano despois, unha …
De cando en vez hai que declararse insubmisos dos premios. Dos que se dan, dos que se reciben. Tamén habería que declararse insubmisos de protestar contra os premios cando non se ganan e de sentirse profundamente emocionado cando se reciben. Os premios, como os inquéritos para a clase política, deberían ser tratados desde esa media distancia na que nin entrega total nin desprezo. Pasamos por riba dos Oscar, dos Mestre Mateo e chantamos a bandeira nese lugar onde seica xa só quedan os últimos de nós. Non é un museo.
Somos unha especie obstinada en ignorar a nosa condición animal. A pesar de todas as demostracións continuadas de crueldade, fereza ou indiferenza con tanto mal como deixamos solto cada día que poñemos pé a terra ao espertar do sono. Ignoramos a condición animal como quen non quere ver o lado escuro da lúa, como quen decide que o metro só pode ser utilizado en superficies concretas. Ignoramos as marcas de sangue que levamos nas mans como algunhas empresas esquecen que unha parte do diñeiro que reciben proceden de orzamentos públicos que desacreditan por sistema. Como na prestidixitación: fan que miremos a man que non é.
Miguel Mosquera recapitula Ourense en Ourense. Entre 1980 e 2022, cifras pares para unha situación impar. Estrea a sala Dodo Dadá a partir do 3 de marzo 2023 co dobre sentido do arquivo e revelación.
Case sempre chove. Como se a celebración fose contra os elementos. Pero chova ou calquera outra cousa hai que saír. Hai que vestirse e quentar o leite ou quentar o leite e vestirse. Hai que baixar e desacomodar o gando e habería que munguir se houbese que. Hai que deixar a pota ao lume, pero …
Hai que medirse: piden os narcisistas mentres nos fan un traxe. Hai que medirse: con esa obsesión estraña pola comparativa. Sabendo que midan o que midan sempre se miden a si mesmos e sempre saen gañando. O retrato é o xénero por excelencia do presente. Pero non as aventuras psicolóxicas que lles advertían a Goya, …
Non che gusta donde viven os teus amigos? Regálalles #PisoFranco. Preme aquí e envía unha subscrición coas chaves.
Collía o xornal por detrás, como a traizón e, despois de revisar a última páxina, atacaba a portada por ver se aparecían Nixon ou Mao Tse Tung. Era unha táctica de cociña probe ou confiada en exceso nas virtudes da proteína: volta e volta. O contratista fiaba a súa dieta a cinco alimentos básicos: leite …
Rebeca pintou as nubes corre correndo porque acababa o verán e o sol aínda estaba espido. Mirounas pasar como ovellas distraídas pacendo herba aquí ou acolá. A máis cativa de todas, vermella polo esforzo de seguir o rabaño, parou a mirar para a nena e pareceulle tan pequena coma ela. Rebeca deu logo cun coro …
Lolo apareceu un día polo barrio sinalando o ceo con xesto de elegancia esaxerada, como se tivese estudiado nun colexio de curas e se lle quedaran os aires do director. Lolo, para nós, era un pouco lelo. Como moito, parecíanos gracioso ou curioso ou raro. Ou simplemente distinto. Despois de tres días de nos rondar …
O valor das sociedades non é igual á suma do valor dos seus individuos. E desde Hari Seldon en adiante está demostrado literariamente que é máis predecible o comportamento colectivo que o particular. Seldon explicou que é máis predicible o colectivo que o persoal e por iso podes pensar que a Pedro Sánchez lle quedan …
Galicia é unha nación sen estado de ánimo. Ten dous nomes, ningunha unanimidade real e unha tendencia suicida a encontrar as súas razóns de ser no pasado. De cando en vez, asáltase a si propia por algún motivo simbólico que deriva en argumento identitario, levántase a poeira e queda a idea de que somos capaces de rebelarnos contra os sinais pero non contra a realidade. Poñémoslle moitas ganas ao simbólico. A realidade é outra batalla.
Pepe Platero tivo fama de “repunante”, que pode ser unha fama cariñosa ou distanciada segundo quen pronuncie a tal palabra. En ningún caso é difamante e, quizais, poida ser entendida como a versión dialéctica de ser rabudo. Platero cardou moita lá e papou unha parte da fama de ter traballado moitos anos no xornalismo de …
Hai agora seis anos que marchou Narf. (15 de novembro de 2016). Unha lembranza mínima e unha canción. Narf estaba libre de pecado. Musicalmente. O resto non é cousa miña. Narf estaba libre de pecado porque de cando en vez marchaba e case non nos dabamos conta. E logo volvía e case tiñamos que preguntarlle …
Antes, quen tiña cabalos era rico. Quen tiña vacas era rico. E tamén era rico quen tiña árbores ou prados ou máquinas ou casas de pedra. Pero un día os ricos, cansos de tantas trafegas coas cousas, decidiron que non querían manchar as mans nas releas de obxectos, pensaron en dar con algo para intercambiar …
Presentou batalla toda a noite e non a deu por perdida. Desque entrara, encontrándose tan a disgusto. Percorrendo o campo arriba e abaixo a pesar de xogar fóra da casa. Pasaba pola beira dos grupos buscando caras, tentando encontrar unha ollada que devolvese certa amabilidade. Era unha operación de tanteo delicada, rápida, inapelable. Pasaba camiñando …
As televisións medían medio metro de ancho. Quizais debería dicir de profundidade. Era por causa do tubo catódico: canto máis grande era a pantalla, máis longo tiña que ser o fondo. Asomarse á parte de atrás do televisor era case tan interesante como mirala de fronte, excepto cando puñan Eliot Ness. O máis interesante das …
Xa sabes como vai. Verao en Ourense. A única onda que sobrevive é de calor. Tes os horarios de toda a vida. Os dunha cidade funcionarial na que ti non es funcionario. Tes os horarios dun mundo que non pasa calor a mediodía. Hai que ir traballar. Dúchaste para as tres e entras na dúbida …
A caixa era de cartón e, ao abrila, as solapas facían un movemento para deixar paso a un recipiente de cerámica dun gris moi, moi suave. Case branco. Sobre o cartón estaban impresos todos os símbolos da reciclaxe, a ecosostibilidade, a segunda vida das cousas. Para quen tivese memoria a caixa gardaba algún parentesco coa …
As couzas nacen no esquecemento. Nacen e medran comendo o feltro dos sombreiros, a tea das bandeiras. Merendan os libros de historia e van deixando nas páxinas pequenas erupcións volcánicas como lagoas para o porvir. Agora mesmo estarán no medio dunha enchente de palabras como revolución, proletariado, camarada, e deixarán para a sobremesa unha especialmente …
O automóbil ten chófer. Jackie non imaxina ir en coche doutro xeito. Gústanlle os Cadillacs, pero non lle pon problemas a ir nun Lincoln descuberto por máis negro que sexa. Non concibe conducir atravesando unha cidade. Demasiadas cousas ás que prestar atención. John vai ao seu lado. É alto, loiro e ten a promesa correcta …
Que o sol levase dúas horas presidindo o horizonte matinal non era a causa da súa alegría. Saltou da cama, puxo os pantalóns curtos e correu contra a cociña. Mamá, vou buscar o pan. Mirou o reloxo e acelerou o paso. Entrou na panadería e buscou o mostrador pequeno. Detrás estaba ela: dúas coletas e …
Para entrar no bosque hai que aceptar tres condicións. As árbores son metódicas, resisten en pé, sen aliñar, ao mellor sol do día. Moven suavemente os rumores como os corredores despois dunha dimisión. Hai un monte sen adornos, algunhas mostras de abandono, un camiño sen alternativas e unha cancela que civiliza o conxunto. É unha …
Hai anos recibira a noticia da súa morte como cando acaba unha parella: circunstancias que cambian sen sentido. Portas que desaparecen dos corredores das casas dun día para outro. E todos os días golpes contra o mesmo tabique. A noticia déranlla sen rodeos e quedárelle colgando moito tempo. Incluso sen motivo. A noticia resistiu moito tempo. Porque ela era …
